Δε φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει
Δε φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει
Αρχίζοντας από τα βασικά, υιοθετούμε την συστημική αρχή ότι ο άνθρωπος αενάως παλεύει να ισορροπήσει τις δύο βασικές αντίρροπες δυνάμεις μέσα του, που δεν είναι άλλες από την αυτονομία και την συνεξάρτηση. Αφενός είμαστε όντα αυτοποιητικά με απίστευτους μηχανισμούς αυτοσυντήρησης και επιβίωσης και αφετέρου είμαστε φύσει όντα κοινωνικά και πολιτικά. Έχουμε ανάγκη τους άλλους. Σε επίπεδο υπερσυστημάτων, δηλαδή κοινωνικό, είναι αυταπόδεικτο και αναμφισβήτητο. Κι ενώ οι ίδιοι νόμοι διέπουν τόσο τα υποσυστήματα, όσο και τα υπερσυστήματα, όταν εξετάζουμε τον εαυτό μας ως ερωτικό σύντροφο, οι φυσικοί νόμοι αντικαθίστανται από τους νόμους των παραμυθιών.
Γιατί μόνο έτσι εξηγείται ότι τελικά φαίνεται ότι είμαστε όλες πριγκίπισσες και όλοι πρίγκιπες! Είτε μεγαλώσαμε στα πούπουλα είτε την βιώσαμε την παραμέλησή μας, θεωρούμε εαυτούς ήρωες παραμυθιών. Υπερπολίτιμους και αξιολάτρευτους. Πώς να εξηγήσουμε διαφορετικά την ανάγκη μας να έχουμε κάποιον ολόδικό μας; Που, ιδανικά, θα έρθει να μας σώσει από το σκοτεινό πατρικό μας κάστρο που είμαστε εγκλωβισμένοι, δυστυχείς, και καταφρονημένοι και καβάλα στο λευκό του άλογο θα μας οδηγήσει στο υπέρλαμπρο παλάτι, που επιτέλους θα αναγνωριστεί η αξία μας και θα τελειώσουν τα βάσανά μας.
