Θεραπεία Οικογένειας
Η Θεραπεία Οικογένειας σάν πεδίο Ψυχοθεραπείας εξελίχθηκε με την αλλαγή των κοινωνικών δυναμικών, ιδιαίτερα μετά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
Εκείνη την εποχή, οι οικογένειες άρχισαν να βιώνουν μεγαλύτερη διαπροσωπικές εντάσεις καθώς οι ρόλοι έγιναν λιγότερο προβλέψιμοι και οι ατομικές επιλογές διευρύνθηκαν.
Τα ποσοστά διαζυγίων αυξήθηκαν, και καθώς ο κόσμος εισέρχονταν στην ατομική εποχή, το άγχος έφτασε σε επίπεδα τέτοια που καθιστόταν δύσκολο για την οικογένεια ως ένα σύστημα να αντιμετωπίσει.
Οι άνθρωποι, επίσης, απέκτησαν μεγαλύτερη ενσυναίσθηση των οικογενειακών προβλημάτων και περισσότερη αποδοχή επαγγελματικής παρέμβασης.
Μερικοί κλινικοί γιατροί άρχισαν να πιστεύουν ότι τα προσωπικά ψυχολογικά προβλήματα θα ήταν πιο εύκολα κατανοητά κι επομένως επιλύσιμα στο πλαίσιο της οικογένειας.
Η Θεραπεία Οικογένειας θέτει ως στόχο της να βοηθήσει τα μέλη της οικογένειας να αναπτύξουν μια μεγαλύτερη αίσθηση οικογενειακής ενότητας, ενθαρρύνοντας ταυτόχρονα την ατομικότητα όλων των μελών.
Αντί να ασχολείται με τα συμπτώματα ενός αναγνωρισμένου ασθενή , εδώ ο οικογενειακός θεραπευτής εμπλέκει αμέσως όλη την οικογένεια, αναγκάζοντας όλα τα μέλη της ως ομάδα να εξετάσουν τη βάση της ύπαρξής τους ως οικογενειακή μονάδα.
Σύμφωνα με τον Whitaker «το ταξίδι στη Θεραπεία Οικογένειας ξεκινά με ένα ραντεβού στα τυφλά και καταλήγει σε μια άδεια φωλιά».
Η θεραπευτική διαδικασία επηρεάζει όλους τους συμμετέχοντες, θεραπευτές και θεραπευόμενους, οι οποίοι είναι σε εξέλιξη από κοινού δηλαδή σε “συνεξέλιξη”.
Ο τρόπος που δουλεύουμε ως θεραπευτές είναι να θεωρούμε τους ίδιους τους θεραπευόμενους ως τους πλέον ειδικούς για τη ζωή τους. Οι θεραπευτές είναι ειδικοί (και υπεύθυνοι) μόνο για τη διευκόλυνση μιας θεραπευτικής συζήτησης.
