Τα καλά παιδιά πάνε στον Παράδεισο
Τα καλά παιδιά πάνε στον παράδεισο.
Πολύ συχνά μιλάμε στη ψυχοθεραπεία για τους ρόλους που παίρνουμε στα διάφορα σχεσιακά πλαίσια που κινούμαστε. Μιλάμε για Σωτήρες, Ήρωες, Αποδιοπομπαίους τράγους, Κλόουν, Χαμένα παιδιά. Μιλάμε για θύτες και θύματα κι έπειτα μιλάμε για την κυκλικότητα και τη συμπληρωματικότητα των ρόλων. Δεν υφίσταται θύτης χωρίς θύμα, δεν υπάρχει σωτήρας αν δεν υπάρχει κάποιος που θέλει να σωθεί. Φτάνουμε, μάλιστα, στο τολμηρό συμπέρασμα ότι η ανάγκη μου να παίξω έναν συγκεκριμένο ρόλο, κατασκευάζει τον συμπληρωματικό του. Θέλω, για παράδειγμα, να παίξω το θύμα, επομένως όπου στέκομαι θα γεννώ θύτες. Read more
