Θύμα – Θύτης. Ένα και το αυτό.
Ασχολούμαι εμμονικά σχεδόν, εδώ και χρόνια με τους ρόλους στις δυσλειτουργικές οικογένειες. Σωτήρας, Ήρωας, Μαύρο Πρόβατο, Χαμένο Παιδί, Κλόουν. Έχοντας αναγνωρίσει τον εαυτό μου ως Σωτήρα στο μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μου, παλεύω θεραπευτικά να σπάσω το μοτίβο και να αντέξω να μην είναι το καλό παιδί που όλους τους βοηθά και όλους τους συντρέχει. Ακόμα κι αν ακούγεται απλό, τουλάχιστον ξεκούραστο, ας παραδεχτώ, έχει μεγάλα κόστη. Τα οφέλη του να είσαι αξιαγάπητος, καλός, αθώος, πικραμένος, θυσιασμένος δεν αντικαθιστούνται εύκολα. Και αυτά τα «όχι» και τα «φτάνει πια» και τα «δεν με νοιάζει, δεν με αφορά» δύσκολα προφέρονται, όταν δεν έχεις εξασκηθεί. Δόξα τω Θεώ δεν παλεύω και με ενοχές. Αυτές μετά από 28 χρόνια θεραπευόμενη τις έχω ξεχάσει. Read more