Ετικέτα: <span>συστημική θεραπεία</span>

Από μικρή μου άρεσε να μαζεύω παπαρούνες. Το χωριό μου, μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν παράδεισος για ανεμώνες, για μανουσάκια, για βοτάνια. Ένα συγκεκριμένο χωράφι ήταν πάντα γεμάτο με κόκκινες, μεγάλες ανεμώνες. Αλλά η μητέρα μου δεν μ’ άφηνε να πλησιάζω εκεί.  Ήταν στοιχειωμένο! Από  μια κοπέλα από το χωριό που βιάστηκε από έναν συγγενή της. Όταν ο πατέρας της το έμαθε την πέταξε ζωντανή να την φάνε τα γουρούνια. Και καμιά φορά, λέει το χωριό, ακούγονται οι κραυγές της.

Τέτοιες ιστορίες με ανέθρεψαν. Τέτοιες ιστορίες με γαλούχησαν για το ποια είναι η θέση μου ως γυναίκα. Μεγάλωσα με αίσθημα ντροπής για την σεξουαλική μου ταυτότητα. Πριν κατανοήσω την ανθρώπινη μου υπόσταση, ήξερα ότι από θέση και από φύση φταίω. Όταν γεννήθηκα, η μητέρα μου λιποθύμησε όταν είδε ότι ήμουν κορίτσι. Πίστευε ότι δεν θα με ήθελε ο πατέρας μου. Ίσως για αυτό να μου έδωσαν και το όνομα του. Για να τον καλοπιάσουν. Μεγάλωσα γυναίκα, αλλά πάλευα να είμαι και αντράκι. Κοντά μαλλιά και παντελόνια. Άθληση και αγορίστικα παιχνίδια. Σαν να είχα πάρει μια ασυνείδητη εντολή ότι για να είμαι αποδεκτή, πρέπει να είμαι και άντρας. Στην εφηβεία η φύση φώναζε και απαιτούσε να τιμηθεί. Η ντροπή μεγάλωνε. Η έμμηνος ρύση, η αύξηση στήθους, η τριχοφυΐα, ήρθαν για να ξεσκεπάσουν κάθε μάσκα αγοροκόριτσου. Τα μαλλιά μάκραιναν, τα παντελόνια έγιναν φουστάνια και τα ποδόσφαιρα, παιχνίδια με κούκλες.

Αυτή ήταν η πρώτη μου συνάντηση με τον έφηβο εαυτό μου. Θύμωνα με κάθε νέα σωματική αλλαγή που με έκανε πιο πολύ γυναίκα. Και φοβόμουν. Η πρώτη μου περίοδος κράτησε έναν μήνα. Έναν μήνα με πόνο.  Ήρθε και επικάθισε πάνω στις ενοχές για τη φύση μου, ως τιμωρία. Ο τρόμος από το πονηρό βλέμμα των αντρών εγκαταστάθηκε για πάντα. Το βλέμμα που κάποτε ακολουθούσαν λέξεις χυδαίες, που κάποτε γινόταν και ανοικειοθελές άγγιγμα. Το βλέμμα της αντρικής κυριαρχίας.

Την περίοδο της κατάθλιψης, που κράτησε τουλάχιστον 3-4 χρόνια, διαδέχθηκε μια φάση υπεραντίδρασης και υπερσεξουαλικότητας. Κοντές φούστες, διαφάνειες, κόκκινα βαμμένα χείλια, ανάγκη για πρόκληση και απελευθέρωση. Στα 16 τέτοιες απόπειρες είναι επικίνδυνες και ήμουν πολύ τυχερή που δεν έγιναν μοιραίες. Αυτό που ένιωθα για τον εαυτό μου αγκαλιάστηκε από την grunge μουσική, και τη δόξα της εναλλακτικής ροκ σκηνής της δεκαετίας του ’90. Έβγαζα τη γλώσσα στην παραδοσιακή θέση και εικόνα της γυναίκας και έφτυνα τα στερεότυπα της σεμνής κορασίδας. Αλλά, φευ, η κατάθλιψη και οι ενοχές δεν ησύχαζαν. Όταν ο σύντροφος μου, που στα μάτια μου ήταν ο φύλακας άγγελός μου, με χτύπησε, έπειτα από έναν καυγά, έκανα απόπειρα αυτοκτονίας. Αν ούτε αυτός με αγαπά, δεν αξίζω να ζω. Ευτυχώς επέζησα.

Πήγα πανεπιστήμιο σε μία χώρα, σε μία πόλη με όλες τις φυλές. Στο αμφιθέατρο καθόμουν δίπλα σε κορίτσια με μπούργκες, σε αγόρια με φούστες, σε ανθρώπους με μπίντι στο μέτωπό τους, σε ξεχασμένα πανκιά, σε επίδοξα spice girls. Η διαμονή μου στην Αγγλία με καθησύχασε. Άνοιξε τη ψυχή μου σε νέες ιδέες, σε άλλες κουλτούρες, με έφερε ένα βήμα πιο κοντά στην αποδοχή του εαυτού μου. Μέσα μου, όμως οι φωνές των γυναικών, γενεών αμέτρητων πριν από μένα στις Κρητικές μου ρίζες, γυναικών κακοποιημένων, βασανισμένων και υποτιμημένων φώναζαν ότι η δικιά μου η κουλτούρα είναι η σωστή. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να ήταν; Αν δεν τις τιμούσα πώς θα αναπαυόταν η ψυχή τους;

Οι σπουδές τελείωσαν, επέστρεψα στο νησί περήφανη Κρητικοπούλα, αλλά διαφορετική. Αγγλία, ψυχολογία, επαφή με ψυχικά νοσούντες, με έκαναν πιο συμπονετική, όχι μόνο στους άλλους, αλλά και σε μένα. Και τότε άρχισε το ταξίδι της συστημικής εκπαίδευσης και ψυχοθεραπείας. Μου πήρε χρόνια να συγχωρέσω τον εαυτό μου και τους Άλλους μου. Και ακόμα περισσότερα να διώξω τις ενοχές μου. Η μάχη ήταν μεταξύ δύο πλευρών μου. Της πολιτισμικής μου ταυτότητας και του σκεπτόμενου νου μου. Ισότιμοι αντίπαλοι. Όποτε νικούσε η παλιά πλευρά, είχα κατάθλιψη – για την μοίρα που δεν ήθελα να αποδεχτώ. Όποτε νικούσε η νέα, είχα κρίση πανικού – για τον άγνωστο δρόμο που δε ξέρω να βαδίζω.

Η συστημική θεραπεία έφερε το τέλος του πολέμου. Είπε: δεν είναι καλύτερο το παλιό. Δεν είναι καλύτερο το καινούριο. Δεν είμαι ή το ένα ή το άλλο. Είμαι ΚΑΙ τα δυο. Κουβαλώ στο αίμα και στο σώμα μου τη μάνα, τις θειάδες , τις γιαγιάδες και τις προγονές μου που πάλευαν να επιβιώσουν σε μια αδυσώπητη πατριαρχία. Φέρω όμως μέσα μου και σπόρους ισότητας, ισοτιμίας και σεβασμού. Συνάντησα τις ψυχές αγαπημένων αντρών, συντρόφων και φίλων, που σέβονται, φροντίζουν και υπερασπίζουν τη γυναίκα. Που πασχίζουν να πετάξουν από πάνω τους τους δικούς τους πατριαρχικούς, μισογυνιστικούς ρόλους.

Έχει ξημερώσει μια καλύτερη εποχή για την ανθρωπότητα. Το φεμινιστικό κίνημα, οι ταξικοί αγώνες, η επιστημονική κυριαρχία και η διεύρυνση της παιδείας, έχουν οδηγήσει στην καλύτερη ως τώρα κοινωνική συγκυρία στον πλανήτη μας. Ο κόσμος δεν χειροτερεύει. Όσο η μόρφωση και η πληροφορία είναι προσβάσιμα σε όλους, τόσο η δύναμη των πολλών, το δίκιο του αδικημένου θα κερδίζουν μάχες.

Είναι όμορφο να συνειδητοποιείς ότι ζεις στην εποχή που μπορείς να πάρεις διαζύγιο, μπορείς να παντρευτείς ή να μην παντρευτείς όποιον θες, που γυναίκες και άντρες μορφώνονται και εργάζονται ως ίσοι προς ίσους. Τουλάχιστον έτσι λένε οι νόμοι. Τουλάχιστον σε αυτή τη χώρα. Τουλάχιστον οι υγιείς. Τουλάχιστον όσοι επιβιώνουν. Τουλάχιστον ΟΣΕΣ επιβιώνουν. Χρέος μου, και χρέος κάθε ευνοημένης γυναίκας και κάθε άντρα είναι να τιμήσουμε κάθε καταπιεσμένη, κακοποιημένη, φονευμένη γυναίκα και να εμποδίσουμε να προστεθούν και άλλες στη λίστα. Ας μιλήσουμε ανοιχτά: Ο σεξισμός οδηγεί στη γυναικοκτονία ( τα office δεν αναγνωρίζουν την λέξη εν τω μεταξύ) και όχι το πάθος. Ο σεξισμός οδηγεί στο βιασμό και όχι το προκλητικό ντύσιμο. Ο σεξισμός μας κάνει να ντρεπόμαστε για το φύλο μας. Ο σεξισμός μας καταδυναστεύει απ’ όταν ανοίγουμε τα μάτια μας. Απλά επειδή γεννηθήκαμε με αιδοίο.

Στην ψυχοθεραπεία λέμε ότι η θεραπεία επέρχεται όταν το άφατο, το ανείπωτο μπει σε λέξεις. Κάθε γυναίκα οφείλει να μιλήσει για τον δικό της αγώνα, για τη δική της εμπειρία πατριαρχίας. Και κάθε άντρας για τη δική του μάχη να πετάξει από πάνω του το ρούχο που του φόρεσαν. Να μιλήσουμε, να αφουγκραστούμε ο ένας την άλλη, η μία τον άλλον, όλ@ όλ@. Να πονέσουμε μαζί και να δώσουμε τα χέρια. Χέρια που θα γίνουν γροθιές. Γιατί ο δρόμος είναι μακρύς, γιατί ο πόλεμος μαίνεται. Και γιατί άλλη γυναικοκτονία δεν αντέχεται.

Νικολέτα Μπουλταδάκη

Χανιά, 20 Ιούλη 2021